Slikar i crtač Nenad Žilić, verodostojni je predstavnik fantastične, figurativne veroispovesti i tvorac jednog samorodnog vizuelnog mita zasnovanog na ezoteričnom simbolizmu i jeziku baroknog nagomilavanja, pri čemu se arhitektura snova umnožava do u beskonačnost. No, iako je sklon fantastičnim aglomeracijama, celina Žilićeve slike doima se kao uravnoteženo, spiritualno sabiralište numinozne jeze.

Žilić je vremenom zasnovao zastrašujuću crtačku i slikarsku samobitnost, poosobljen, medialni svet u kome nasuprot sila tame i dezintegracije stoji upućenost na smisao jednog višeg reda. Ovaj metafizičar u tami opsednut je golom telesnošću, Valpurgijinom noći bića, svetom mračnih primisli koje dolaze iz „sjaja i senki Persefone“. On je osobeni teolog pustoši, koji ikonizuje telo u raspadnom postludiju. Žilićeva slika je prostor u kome počinje umetnikov ozbiljan, muški spor sa Sotonom, jer sav slikarski put Nenada Žilića jeste u tome da se dubeći u ništavilu dođe do lepote. Njegova slika, to je oduhovljena zona izgrađena na ronjenju u neosvetljene adske slojeve podsvesti. On slika ljudske razvaline koje se sve zajedno doimaju kao kakva karnalna hibernirana ljudska ruina, ljudsko svemeso u hladnoj modrini kosmološke tmine, na kraju tužne drame ljudskog postojanja.

U novijim slikama iz 2007. godine, Nenad Žilić otkriva svoju kontemplativnu prirodu okrenutu prema onom tamnom ogledalu skrivenom duboko unutra. Pejzaž koji se pojavljuje više nije urban. Brutalna i energična impulsivnost, finalna oštrina i prodornost kao bitna specia Žilićevog ranijeg izraza, sada je evoluirala u zrelu kontemplativnost nad jednim raspadajućim svetom, a da nije izgubila ničeg od sugestivnosti i intenziteta ranije Žilićeve apokaliptičke vizije. U medialnom spoju severnjačke magije (setimo se Grinevalda) i jednog mediteranskog genetskog znaka koji računa sa dubokim slojevima nesvesnog, žilićevski govor tela upućuje na čudovišne razmere tragičnog.


Boravak u Normandiji doneo je, nesumnjivo, jedan novi kvlitet Žilićevoj slici. Na ovim slikama otvaraju se vilinski vidici i hipnagogički pejzaži. Bude se strahobni prostori misterije.

Duboka, esencijalna radost crtanja kao obredne aktivnosti, oživljava na crtežima nadzemaljske finoće Nenada Žilića. Njegova linija, neprikosnovena i tačna, snažne gestičke ponesenosti, dramatskog nemira i linearnog zamaha, vođena je jednom intuicijom, koja je kadra da neumoljivo precizno organizuje crtačko polje. Ta tačnost Žilićeve linije dolazi zapravo od jedne duhovne pročišćenosti koja ju je i proizvela. Iza njegovih kompleksnih crteža sa složenim aglomeracijama i različitim dinamičkim nivoima, stoji, nesumnjivo, ezoterično nadahnuće. Za ovog umetnika crtanje je iščitavanje sveta iznutra, spasonosno beleženje, pripovedanje linijom koja postaje svojevrsna ezoterijska šifra.


Žilićeve slike, koje je proizvela jedna strpljiva predanost usmerena koliko na detalj toliko i na celinu slike, čine povest o ljudskim telima koja odlaze. „U našem vremenu samo veliki i nepodmitljivi umetnici naslednici su mita i magije. Oni su ti koji u škrinji svoje noći i svoje mašte čuvaju osnovnu zalihu ljudskog bića tokom ovih vekova divljačke otuđenosti“ – zapisao je Ernesto Sabato. Svojim samogospodstvom slikarstvo Nenada Žilića okrenuto je kako prošlosti sopstva, tako i novom dobu transcedencije.

Dragan Jovanović Danilov