SAMOSVESNI SVEDOK

U odnosu na pluralistička vrtloženja prilično nepregledne i razuđene beogradske likovne scene Nikola Vukosavljević zauzima lateralnu poziciju samosvesnog svedoka koji s pristojne udaljenosti posmatra radikalne promene u febrilnom tkivu umetnosti. Duboko uveren u postojanost iluzivnog karaktera umetnosti i polufunkcionalnu misiju njenih „kao da struktura“ polira reljef svesti i odupire se, negovanjem etike i prevashodno estetike kreativnog čina, „subverzivnoj“ energiji duha vremena koja problematizuje status umetničkog dela, pa i njegovog tvorca, u trendovskom zadovoljavanju hirovitih imperativa aktuelnog Sada.


Zatvoren u sebe i zaokružen sobom Nikola Vukosavljević medijskom pravovernošću transparentno registruje reakcije povišene samosvesti i promišlja estetske moduse za oblodanjivanje životnih i umetničkih istina. Oslanjajući se na sopstvene izražajne i oblikovne potencijale izbegava opasnost da bude kontaminiran lančanim reakcijama globalnog, interaktivnog performansa i uporno istrajava na očuvanju razlike između individualnih intencija stvaralačkog subjekta i fiktivnog bića pojavnosti. Dovoljno prepoznatljivim, praksom proverenim i personalizovanim diskursom, orkestra disharmonične akorde vremena, analitičko-sintetičkim postupkom profiliše valere sopstva i beleži ožiljke nastale u sudaru s raznorodnim očitavanjima irealizovane zbilje.



Tokom vizelizacije sveta subjektivne posebnosti podvodi imaginarno iskustvo pod strogu nadležnost sugestivne forme koja daje višemisleni oblik njegovoj zapitanosti o smislu egzistencije i volšebno osveštava pritajenu želju da se, ekspresivnom linijom i elementarnim morfološkim sklopovima, fokusira prolazna autentičnost i uverljivo predoči dostignuti stepen integriteta na neizvesnom putu ostvarivanja totaliteta vlastitosti.



Pokušavajući da bude onakav kakvog ga vreme traži Nikola Vukosavljević zadržava referencijalni odnos prema stvarnosti i osobenom primenom klasičnog repertoara izražajnih sredstava artikuliše, bez insistiranja na psihološkim stanjima, ekstatičnim raspoloženjima i emotivnim doživljajima, prisustvo „ohlađene“ senzibilnosti u (pre)označavanju svojih spoznaja. U njegovom aktivističkom stvaralačkom prosedeu potencirana stvarnost, prepuna neočekivanih spregova, ostaje potka fiktivnog tkanja ali u subjektivnoj transpoziciji empirijskih data demonstrira sposobnost da skrene pogled sa te stvarnosti i simboličkom redukcijom realnog produbi jaz izmneđu fragmentovane zbilje i njene slike, kada „označeno može biti da a može biti i ne“.



U nastojanju da bude ono što jeste Nikola Vukosavljević, zatočenik sadašnjosti, delatnom svešću i savešću probija se kroz čestar umetnosti i sublimiše svoje biće u granicama odabranog medija.

Lazar STOJNOVIĆ