Rođen u Beogradu 1953.godine.

Završio Akademiju umetnosti u Novom Sadu, slikarstvo kod profesora Dušana Todorovića, crtanje kod profesora Milana Blanuše.

Član ULUS-a. Živi i radi u Užicu, kao slobodni umetnik.

... Baveći se slikarstvom još u školskim klupama Terzić je potrebu da se izrazi bojom pretvorio u životni poziv, upisujući se na studije slikarstva u Beogradu. Neosporni osećcaj za boju i stvaralačka radoznalost koja se očituje u nestrpljivom traženju sopstvenog rukopisa, sada dobijaju jedan smišljeniji i organizovaniji oblik. Tražeći svoj likovni izraz u rasponima od pejzaža do apstraktne kompozicije Terzić ostaje u jednom jedinstven, i to u osećanju za boju. Čisto pikturalne vrednosti karakteristične za njegovo slikarstvo, raznoliko po formi i sadržaju, daju garanciju za dobar razvoj koji će potvrditi njegove neosporne kvalitete...
(R.Vergović, "Vesti", 3. avgust 1973).

Ova razmišljanja o slikarstvu Vladana Terzića zapisao sam pre trideset godina na njegovoj prvoj izložbi u holu Narodnog pozorišta u Užicu, još u vreme studija slikarstva u Beogradu. l tada, i kasnije, u strasnim previranjima i sazrevanju umetničke ličnosti, u traženju suštine umetnosti i umetničkog čina, u ispitivanju svoga bića i odnosa sa svetom oko sebe, najavljivano je snažno opredeljenje ka
jednom slikarstvu manje racionalnom, ali zato emotivnijem, sočnijem i iskrenijem, prepuštajući temperamentu zamah da razvije i iskaže urođeno osećanje za boju i njene vrednosti. Za sve protekle godine ispunjene strasnim i zaljubljeničkim stvaralaštvom Terzić je svakim gestom i potezom u jednom velikom i bogatom slikarskom opusu potvrđivao vernost svom umetničkom kredu, dosledno i beskompromisno, braneći ga od nasrtaja trendova i grozničavih nastojanja da se bude nov po svaku cenu.

Prvobitno saznanje da je umetnost "konstruisanje" jedne nove stvarnosti prema unutrašnjoj potrebi i viziji umetnika, odnosno da slikarstvo nije naturalističko prepisivanje prirode, ostaje trajna preokupacija i značajan element u njegovoj slikarskoj avanturi. Dakle, polazeći od "inspiracije", on gradi sliku kao "improvizaciju", da bi stigao do "kompozicije", koja je i završna faza dela kojom se vizuelni doživljaj prirode transponuje u likovni izraz. Potom, pročišćavajući sopstvena saznanja, to se konstruisanje sa forme ili predmetnog skoro isključivo prenosi na boju. Boja Terziću postaje element kompozicije koja jedino može da izrazi slobodu transpozicije i bude pravi tumač ličnosti i umetničkog senzibiliteta.

Terzić je vernik prirode, sa odnosom dubokog, skoro religioznog, prožimanja. On će joj na njen šlagvort uzvratiti silovitom ispovešću svojih strahova, radosti, Ijubavi, bola nad sudbinama ljudi i svekolike nesreće čoveka. Slike prirode postaju pejzaži duše umetnika. To su pejzaži odvažnog i surovog gesta, zasićeni gustom pastom skoro čiste boje, koja deluje kao nanos ogromne, slojevite, materijalizovane čiste emocije. Odnos bojenih masa ide od dramatičnih sudara suprotstavljenih naboja ili energija, do skrovitih lirski obojenih kolorističkih sazvučja. U tim slikama, autopejzažima svoga bića, Terzić teži savršenoj istini kroz maksimalno doživljenu i iskrenu ispovest.

Svestan toga da je ljudska reč kao sredstvo komuniciranja i razumevanja devalvirala u svoju suprotnost, da više skriva nego otkriva, da je dvosmislena, lažna i prevrtljiva, da izvrće i kvari emocije, on boju kao vlastito sredstvo komuniciranja sa sobom i sa ljudima želi osloboditi od svega lažnog i dvosmislenog. Zato često, kao poruku, završnu reč ili najiskreniju misao, on apostrofira na slici bojom direktno iz tube, čistom i nemešanom, nedvosmislenom i beskompromisnom, kao reč proroka ili pravednika.

Pa ipak, bez obzira na vrstu emotivnog naboja koji eruptira iz svake slike, Terziću nije cilj da šokira, rasplače ili zgrozi sagovornika-posmatrača. Sa njegovih autopejzaža duše zrači lepota i optimizam vidljivi tek na drugi pogled, upravo onako kako su vidljivi i lepota prirode i lepota čoveka. I baš zbog toga, ali ne samo zato, Terzić dosledno i autentično zastupa, slobodno se može reći, slikarstvo užičkog kruga umetnika i slikarstvo u savremenoj srpskoj umetnosti.

Radomir Vergović