U svom ateljeu-keliji Milun Vidić je izgradio mikrosvet i privilegovan ambijent za posebne, estetske predmete, gde su dleta, čekići, testere, ekseri, stege, knjige, katalozi, dokumentacija, boje, komadi kamena, drveta i metala, pod istim krovom sa već gotovim skulpturama. U tom prostoru on gradi trodimenzionalne oblike prema pravilima i ritualima vlastite religije, ali tako da se svaka etapa u procesu rada, kao u laboratoriji alhemičara, simultano može pratiti u dva različita nivoa: onom prvom, fizičkom nivou, pripada izgradnja objekta, skulpture, a u drugom, duhovnom i metafizičkom, odvijaju se mentalni procesi saznanja i formiraju se višeznačne poruke dela.

Za Vidića su podjednako važne obe sfere i nema jedne bez druge, odnosno, ništa se ne može pojaviti u fizičkoj ravni dok nije bilo u duhovnoj i obrnuto. On nije majstor improvizacije i slučaja, već odmeren i ozbiljan autor koji ni jednog trenutka, od prvih umetničkih nastupa sa grupom Deset plus, nije posumnjao u koncepciju moderne, čak ni kada je postmoderna otkrila nove slobode preispitivanja starih, modernističkih mitova.

Milun Vidić je rođen 1940. godine u Selu Roge kod Požege. Završio je Akademiju likovnih umetnosti u Beogradu, kao i postdiplomske studije 1970. godine na istoj Akademiji, u klasi profesora Miše Popovića. Član je ULUS-a od 1968. godine.

Od 1970. do 1977. godine je u statusu slobodnog umetnika i jedan je od osnivača vajarske grupe "Deset plus".

Od 1977. do 1994. godine radio je na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, gde je prošao sva zvanja, od asistenta do redovnog profesora, za predmet vajanje sa tehnologijom. Od 1994. je na Fakultetu primenjenih umetnosti u Beogradu, gde je i sada redovni porofesor za predmet vajanje.

Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja.

Vidić je u užičkoj Gradskoj galeriji izložio dvadeset skulptura u drvetu, koje na najupečatljiviji način pokazuju prolaznost vremena, koje ostavlja ožiljke na materijalima kao i na ljudima.